Littekens
Ik zoek een vervolg en een verleden
in de enige schaduw van mijn leven.
Ik ben de weg verloren geraakt
en dring binnen tot in een plek
waar tranen worden bewaakt.
Ondergeschoffeld in het verdriet
sla ik mijn handen om mijn bestaan,
ik draag geen andere naam.
Stille stiltes worden doodse stiltes,
de littekens staren mij aan.
Soms lijk ik verder te gaan,
soms blijf ik stilstaan.
Draaiend rond mijn loodzware as
verzet ik aarzelend een pas
maar in het harde licht lijk ik niet te bestaan.
Elke dag weer die beminnende hoop,
elke dag wordt weer genadeloos gesloopt.
Steeds sneller en sneller bereikt
mijn wanhoop de grens.
Ik had nog zo graag naar de toekomst gewenkt.
Geplaatst in de categorie: verdriet