Hartenkreten

hartenkreet (nr. 5.968):

Een roos is het leven

De doornen zijn de afstand,
Die meter tot waar jij mag komen.
Dan een overheersend gevoel van angst,
Jou moet ik hier niet hebben, jij bent geen droom.

De bloem zijn twee delen, het buitenste is mijn schil,
Dit is wat jij moet leren kennen,
Geen emoties, gevoelens en gedachtes komen hier doorheen.
Dit is donker, een schaduw een overlapping en een scheiding.
Licht is het binnenste, dit is mijn ware ik.
Vol bloed, leven en verlangen,
Mijn verwarringen en mijn dromen,
Mijn lust en mijn ziel,
Mijn geest en mijn verleden.
Mijn knop kan ook bloeien zo voel ik me bij haar,
Jij laat mijn binnenste krimpen.
Verzwolgen door overmacht,
geen bloem die nu bloeien wil,
Nu jij hier voor me staat.

Een stengel zonder voeten, een stengel zonder wil.
Rennen voor gevoelens en problemen is niet mogelijk.
Ze zullen toch terug komen en dan is het te laat.
Hoog wil ik boven alles uitkijken,
Niemand die mij deert.
Niemand kan mij pakken en niemand die mij niet ziet.
Opgenomen wil ik worden met heel hart en ziel.
Accepteren moeten jullie, dat is alles wat ik wil.

Mijn bladeren dat zijn jullie, de mensen van wie ik houd.
Een groep voor mij uitverkoren.
Zo teder en toch zo hard.
Subtiel en toch zo veelzeggend.
Verlegen en toch dichtbij.