Vanbuiten
De bomen schieten voorbij
ze vormen een wazige streep
en brengen mijn hart weer tot bedaren
nadat ik eerst naar jou had zitten staren
De trein spoedt voort en neemt jou op
ook je lieve ogen, je markante kop
ik kan maar niet van je afblijven
mijn ogen zijn mijn handen die schrijven
met kleine virtuele letters op je borst
mijn god wat ben je mooi
je lest zonder het te weten in één keer mijn dorst
ik neem je mee in mijn hoofd en hart
en soms als ik je mis en ik voel me verward
dan hoef ik slechts mijn ogen te sluiten
om jou vanbinnen te voelen en vanbuiten...
Geplaatst in de categorie: mannen