Herfst en Hoop
De dagen van de herfst
worden steeds langzamer
en langzamer.
Mistroostige uren glijden
traag in minuten over,
minuten worden
weer lange uren.
Zelfs de zon vertoont
vlagen van neerslag
en weent om de duisternis
van de dag.
De herfst verliest haar
bladeren aan de winter,
vergeefs hunkeren ze nog
naar een laatste geborgenheid.
Zachtjes zucht het gras
om zoveel verloren warmte
en weent het talloze dauwdruppels
in een verkild ontwaken .
Hoe verloren ik mij ook waan
in dit naderend sterven ,
het sterkt me in mijn hoop dat
er in het zonlicht nieuw leven zal ontstaan.
Dit seizoen ontroert me
met haar goudbruine broosheid.
Ik loop zachtjes met haar mee
en neem dan geduldig afscheid.
Geplaatst in de categorie: natuur