Gisteren
Elke ochtend begin ik
met de dag van gisteren.
Ik klim over een muur
van herinneringen,
overwoekerd met treurend mos.
Steeds glijd ik terug naar het verleden,
ik ruk me er met moeite van los.
Wanneer ik dan beland
in de schaduw van het heden,
is de dag van gisteren nog niet vergeten.
Steeds komt er een andere vergeten muur
die ik onrustig moet trotseren.
Maar ‘k wil even blijven stilstaan
om te rouwen bij die oude treurwilg,
‘k wil niet altijd blijven voortgaan.
Zijn stervende takken reiken
niet over de muur naar morgen.
Ze verdorren in het laatste licht.
Ik streel een laatste keer zijn stam,
raak zijn takken even aan en gaandeweg
verdwijnen de muren uit het zicht.
Geplaatst in de categorie: verdriet