Laatste Station
Aangekomen bij een stil metrostation,
staar je gedachteloos naar het perron.
In je hoofd klinkt nog net
het macabere sonnet
over het ritme van leegte dat de metro zong.
De deuren sissen dicht voor je beseft
dat die zwarte leegte jou betreft.
Jouw eindige bestaan.
Voor je dit voelt ga je met rappe spoed
je eind aan de horizon tegemoet.
Waar elk mens zal gaan.
Maar zelfs het eeuwige leven beloofd,
dender je voort, van je zinnen beroofd.
Want blind is een mens,
doof is een mens,
als je niet in het einde van het leven gelooft.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid