Gekluisterd
De dood heeft me gestreeld,
ongeboren mijn roze huid beroerd,
verradend in mijn adem gezocht
naar een verleidelijk bederven.
In het vruchtwater van mijn zuurstof,
rimpelloos in mijn longen,
spreidt zich een blauwe ijswolk uit
van een bevroren sterven.
Een pijnlijk wurgen, een ijskoud doodshemd
camoufleert mijn purpergevlekte huid,
donkere schaduwen in mijn hals,
door een witgevroren navelstreng omklemd.
Ik blijf gekluisterd in
de baarmoeder van mijn verlangen,
steriel glijdend in mijn naakte drang
om geboren te worden zonder dwang.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid