Ik kon het niet geloven
Ik moest je bellen,
de telefoon gaat over.
Drie keer...vier keer,
niemand neemt op.
Geen stem die zegt
"Alles is goed met mij,
geen zorgen voor vandaag."
Het blijft stil...
veel te stil naar mijn zin.
Ik rijd naar je huis,
wetend dat jij er niet bent,
er ook nooit meer zult zijn.
De straat, de stoep,
die mij zo goed kent.
Lijken plotseling verdwenen,
verbannen uit m'n herinnering.
Ik wil het niet weten,
zeker nooit kunnen zien.
Dat jij verloren bent met de wind.
Zondag's kind, met wilde haren,
als je ze nu maar had afgeknipt
en als een ver verleden ging bewaren.
Ik bel aan, de deur blijft dicht
gesloten voor het leven.
Maar toch ook geopend...
voor een mooie herinnering.
Geplaatst in de categorie: afscheid