Zwarte Marokkaanse roos
Blauw maanlicht schijnt stil op een tere zwarte roos
ze staat daar koninklijk, gesloten en broos
Pril in knop
verwachtingsvol richt ze zich op
Nog even en dan zal haar maagdelijke dauw
dageraad's drank zijn, vol zoetigheid, zonder rouw
Verwarmd tot in haar diepste binnenste
verjaagd de zon de nachtelijke kou
Met haar stralen vol belofte op ontluiking en leven
oh, kwam die dag maar gauw
En de dag verjoeg de nacht
men ziet haar nog steeds gesloten staan
Recht op, in al haar kracht
denkend: morgen, morgen bij zonsopgang!
Want ze wacht al zo lang.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid