Hartenkreten

hartenkreet (nr. 7.291):

Waterspiegel

Verlangend naar mijzelf staar
ik naar de rimpeling
Zich herhalend als een Echo in mijn hoofd
Verliefd, verloren

Met één blik onwetend mijn noodlot achterna
tot de roerloze oppervlakte verandert
in een immense rimpeling
evenwicht wordt tegenwicht, vergeefs

op weg naar het onbereikbare
blijkt schijn mij te bedriegen
de diepte in gezogen
zou mijn spiegelbeeld ook liegen?

Het eindeloze duister ingesleurd
even toch nog ingekleurd
door beelden die snel weer vervagen

stilte
als nalatenschap
een bloem