Marmer
Ik verga in tranen
opgezweept door
een schor verleden
Onder grafzerken
rukt mijn hand aan
vertroebelde geesten
Door onbegraven gehuil
splijt de hemel zich
in de donkere lucht
Geketend aan het marmer
sterf ik onbeweend
in een tergende vlucht
Te diep geworteld
draag ik mijn gebeente
onder de holle treden
Verduisterd zal
mijn mond slepen
in muffe schreden
Ik verga in de aarde
ik hervind me daar…
mijn tranen hebben
geen enkele waarde
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
ik vind het een supermooi gedicht