Sporen in het zand.
Sporen in het zand
vervagend naar de zee,
met jouw hand in de mijne
want ik liep met je mee.
De golven van het water
zij kwamen dichterbij
overspoelden onze voeten
van jou en ook van mij.
De wind wordt sterker
wakkert langzaam aan,
we kunnen niet meer verder
en blijven even staan.
De tranen in je ogen
vallen langzaam langs je wang
druppelen je kleren binnen
want jij, jij bent zo bang.
Je hebt me verteld van je ziekte
en het niet kunnen genezen,
mag ik dan in deze moeilijke tijd
jouw vriend en toeverlaat wezen?
Inzender: Janny, 17 februari 2004
Geplaatst in de categorie: emoties