Na tranen stromen vragen
Hoe kan dat,
in deze wereld vol ongeluk
in al die landen vol ziekte
in al die gebieden vol pijn,
dat je denkt: 'Dit komt nooit bij mij'?
Hoe kan dat,
al die mensen opeens dichter bij elkaar
verbonden door een onzichtbare band
verdriet om de scheiding van hem met het leven,
dat we toch steun vinden in elkaars hand?
Hoe kan dat,
in kerken en synagoges, tempels en bidhuizen
geloven en ongeloven
manieren om te verwerken wat ons als mensheid overkomt,
dat we nooit hebben gegild om stopzetting richting de morgenstond?
Hoe kan dat,
elke dag maar weer
in iedere familie en in ieder samenzijn
elk mens dat gevoelens heeft
ieders dooien van zijn hart,
dat er iets weggerukt kan worden wat je nooit had verwacht?
Hoe kan dat,
steeds maar wachten, hopen op genezing
een wonder als vanzelfsprekend
om elk gelukje springen om naar de hemel te reiken,
dat tranen gaan maar vragen blijven?
Voor Alex
Geplaatst in de categorie: overlijden