Opnieuw
Ons bespiedde een zomerse lentedag,
toen wij vertrokken naar ons samenzijn
in de wijde omtrek van het buitenzijn,
waar een vruchtbaar jaargetijde voor ons lag.
Jij vertaalde jouw zwijgzame zonneschijn
met jouw lokkende blik en jouw gouden lach,
tot een beeld bekend ik in jouw ogen zag,
ach, mocht ik nimmermeer daarmee zonder zijn.
Wij vleiden ons neer, onze harten geraakt,
in een bed, van de mooiste bloemen gemaakt,
dat kleurde en geurde als nooit tevoren.
Bedwelmd verloren wij ons in elkaar,
totdat God vroeg aan mij, zijn grootste zondaar,
hoe vaak nog te zullen zijn als herboren.
Geplaatst in de categorie: liefde