We zijn zo hard op zoek
Ik ken er een dame die vlinders verbrandt
krekels ziet spartelen vanaf de waterkant
ooit droeg zij een hoed met een ziltrode rand
als bindmiddel tussen risée en verstand
Reeds voor ze die hoed droeg liep zij vergezeld
door een heerschap in pak, eervol, welgesteld
ach had hij haar nou maar wat eerder verteld
dat liefde soms slechts tot een thema versmelt
Dan had zij nooit gezocht naar de status, de eer
van een weeld'rige rok en een sjieke meneer
was ze enkel gestrand tussen pont en de veer
en had ze gedacht: "kom, ik spring nog een keer!
Want het water is fris en het gras ruikt naar lente
het vlees mag wat rauwer; de pasta al dente"
noem het de kunst van verfijnde accenten
de vuilnisman ruimt een straat vol referenten
De welving des waters, 't gevleugeld insect
deinen op vanzelfsprekend dialect
en de mens in zijn streven een deel van te zijn
spreekt te vaak de taal van miskend intellect
Geplaatst in de categorie: wereld