Ver van huis
Ik ween zonder gezicht
in de stilte van de straten
met moegelopen voeten
vertel ik de huizen
over diep vergeten rust.
Ik staar zonder ogen,
adem nauwelijks een zucht
mijn lippen gillen stille klanken,
zelfs de eenzaamheid schuwt
verlaten stadsbanken.
Ik spreek zonder mond,
mijn stem draagt geen naam
de nacht valt uit de hoogte,
bedekt me met gestolde lucht,
in duisternis probeer ik verder te gaan.
Ik luister zonder balanceren,
spreek zonder taal
zinloos zijn mijn woorden
zolang het doodszweet
in de straten zal bestaan.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid