Hartenkreten

hartenkreet (nr. 8.445):

WOORDEN ZIJN OVERBODIG

Leunend op de leuning van de brug
staar ik over het grijs gekleurd water,
eendjes zwemmen langs de kant
doen mij schrikken met hun gesnater.

Auto's rijden achter mij langs
toeristen fietsen door de vrije natuur
vrolijk pratend met elkaar
de tijd gaat voorbij, uur na uur.

De lucht laat kleine wolkjes zien
die soms de zon laat verschuilen
wat druppeltjes vallen naar benéé
het lijkt of de wolken stilletjes huilen.

Een rilling loopt over mijn rug
het wordt langzamerhand wat kouder,
ik knoop mijn jas dicht en ga
waar ik thuis mijn hoofd leg op jouw schouder.

Je slaat je armen om me heen
praten tussen ons is overbodig,
je kijkt me aan, en laat me weten
dat je van me houdt, meer woorden
hebben wij niet nodig.