Hartenkreten

hartenkreet (nr. 9.251):

Adembenemende schoonheid

Daar hij geen files harden kon
en deze wou vermijden,
bezat de vent een luchtballon.
Hij hoefde niet te rijden.

Hij woonde in een luchtkasteel,
was luchtig van karakter
en speelde openluchttoneel.
't Was in een zevenakter.

Een mooie poes vond deze vent
als speler lovenswaardig.
Ze maakte hem een compliment.
Hij zei: 'Ik vind je aardig.'

Het was een confrontatie, die
genoegen schonk aan beiden.
't Was wederzijdse sympathie,
zodat ze spoedig vrijden.

De stoeipoes, niet zo 'n luchtig tiep,
wou 't leven anders leiden
en als-ie op z'n luchtbed sliep,
een waterbedje spreiden.

Hij hield van wind - genoot ervan,
wat niet bij haar gebeurde.
Hij was beslist geen waterman,
hetgeen ze zeer betreurde.

Terwijl hij van de lucht genoot,
deed zij het met het water.
Ze kreeg een waterbedgenoot.
De stoeipoes kreeg een kater.

De ochtend was 'r slechtgezind.
Geen therapie, die baatte.
De schoonheid hield niet van de wind,
die door 'm was gelaten.

Ze kon de sfeer, die was verpest
met grote spoed ontvluchten
en - liggend in een heel ver nest -
de vent niet zien of luchten.

Wél luchtig bleek de nieuwe meid,
die hem veel meer behaagde,
wat kwam, doordat - z'n wind ten spijt -
de opblaaspop niet klaagde.