Een gouden traan
Jij gaf me een roos
in vervlogen tijden.
Ik plukte de tranen,
dag na dag.
Ik zocht naar een wens,
in elke roos verborgen.
Wat ik slechts vond was
het gemis in de nacht.
Enkel de vaas staat
nu nog op de kast.
Er is geen bloem meer
die daarin nog past.
Eén iemand is
nu wel tevreden
en niet zomaar,
zonder reden.
Want in die vaas,
op de houten kast,
zwemt mijn goudvis
met een lach …
van het zout
in het water
heeft die enkel
nog wat last.
Geplaatst in de categorie: humor