machteloze woede...
verdwaasd loop ik door de stad...
woorden razen door mijn hoofd..
die engerd bedreigt mijn schat.
ik ben van mijn rust berooft.
woede raast door mijn bloed.
vreemde gedachtes spoken door mijn hoofd.
het mag niet...maar het moet.
maar ik zou niets doen, heb ik beloofd.
maar mag hij dan steeds zijn gang blijven gaan ?
mag hij altijd maar andermans leven verwoesten ?
mag hij maar steeds ons geluk in de weg staan ?
ik heb beloofd niets te zullen doen.
maar kan het bijna niet over me heen laten gaan.
machteloos toekijken...is voor een oen.
hij hoort niet thuis in dit leven, niet in dit bestaan.
waar hij voor leeft is andersmans leven vermoffen.
zodat anderen zich aan zijn voeten werpen en hem smeken.
maar nu heeft hij de verkeerde getroffen.
nog één keer en dan laat ik hém verbleken .
laat hem voelen dezelfde ellende en pijn.
laat hem zien dat hij niemand overtreft.
ieder mens is gelijk, niet arm of rijk, goed of fijn.
het wordt eens hoog tijd dat hij dat beseft !
Geplaatst in de categorie: woede