Onafgemaakt sterven
De gedachte nooit compleet te zijn
om onafgemaakt te moeten sterven,
te groot voor losbandig zwerven
voor een oplossing te klein,
spint cirkels in mijn hoofd.
Als een boom die wel de bloesems draagt
maar zijn vruchten ziet bederven
aan de takken reeds verwerven
zij de verrotting die het eind aandraagt.
Maar iedere dag voel ik mijn geschraagd
door te leven op de middellijn
die voert naar wat ik zou kunnen zijn,
of mijn voltooiing juist vertraagt
en van beloftes mij berooft.
Geplaatst in de categorie: spijt