inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 10.795):

verstoorde stilte

Nevel ligt als een fijn zijden laken op de struiken
De schemer verliest onnavolgbaar het gevecht
De zwangere lucht van bloemen beroert het ruiken
De natuur houdt zijn adem in, voordat het iets zegt

Het leven ontwaakt in zijn allerdiepste pracht
De zon schijnt glinsterend op ruggen van druppels
Langzaam verdwijnt het duister van de nacht
Het schuchtere licht geeft een levensbrengend impuls

Kokette dansende muggen, in hun waaierig ballet
Hoog in de lucht het glijden van zwaluwen
Vogels barsten uit in een meerstemmig cabaret
Onherroepelijk het wegdrukken van schaduwen

De natuur is klaar voor zijn nieuwe moment
Maar aanzwellende geluiden beroeren het gloren
De mens is ontwaakt en legt zijn verschrikkelijk accent
Nu is het andere ontwaken niet meer te horen

De mens scheurt langs de natuur zonder te kijken
Mist al het wezenlijke wat iedere morgen ontstaat
Wij zijn het vergeten om ons te verrijken
Wellicht dat de mens daar ooit nog eens bij stil staat

Schrijver: peter borghaerts, 29 oktober 2004


Geplaatst in de categorie: landschap

4.0 met 59 stemmen aantal keer bekeken 1.532

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Josefien Niesten
Datum:
12 februari 2005
Email:
josefien.niestenplanet.nl
Een heel mooi gedicht dat mij raakt door de boodschap erachter en de beelden die opgeroepen worden door de woorden die in dit gedicht zijn gebruikt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)