inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.180):

ZEVEN COPLA'S

Papier is wit, is maagdelijke aarde.
Ik zaai voor jou de woorden, rij na rij.
Ik voel het vers, dat groeit, dat rijpt tot iets van waarde,
maar 'k voel: wie het ooit lezen zal, niet jij.

Als 'k met mijn zaadben door de velden loop,
zie 'k jou al achter mij de aren strelen...
Maar 't is een waan, vergeefs is 't dat ik hoop.
Ik zal je met mijn woord en rijmen slechts vervelen.

De warme aard' ontvangt het levend graan
en kiemend sterft het zaad, dat groeit tot halm en aren,
maar jouw hart blijft koud, 'k blijf met mijn woorden staan;
gestorven in de kiem, zijn verzen ledige gebaren.

Mijn woorden zijn als vingers die je huid beroeren,
mijn vers is als een sluier die je ranke lijf omkleedt.
Het ritme van mijn regels móét je tot mij voeren...
De oogst van al mijn dichten? Harteleed.

Maar mijn woord ìs een ploeg: jouw steenaarde zàl splijten!
Ik zàài mijn hete zinnen straks in jouw onwill'ge grond!
Verblind door lust - 't gaat in mijn ogen bijten -
voel ik: jij blijft hard als graniet en mijn hart draagt de wond.

Weer is het voorjaar en de akker wacht.
Weer ligt de schoot der aarde open.
Nog wordt de korrel van mijn woord veracht ...
Weer zal een ander duur jouw liefde kopen.

Zal ooit mijn woord, zaad van mijn diepste lijden,
in jouw ziel wortelen, zodat ik in jouw dromen leef?
Ik weet wel beter; nooit zal één vrucht van ons beiden
het leven zien.- Denk niet, jij koud stuk steen, dat ik je dát vergeef!

Schrijver: Guy Sanderah, 27 november 2004


Geplaatst in de categorie: liefde

2.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 854

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)