Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.274):

Zwarte eenzaamheid

Stille eenzaamheid daalt thans neer
over niets dan vochtig koude straten
Zij drukt haar stempel eens te meer
op mij. Jij hebt mij immers verlaten

Droeve eenzaamheid wint ’t terrein
dat uit louter reine liefde is geboren
waar water proefde als zachte wijn
en elke blik op jou mij kon bekoren

Enkel eenzaamheid woont er in mij
zeggen druppels regen uit mijn ogen
want mijn verdriet loert van dichtbij
op de signalen van mijn onvermogen

Zwarte eenzaamheid daalt nog neer
over niets dan harteloos kille stenen
O, het leven hoeft van mij niet meer
zeg ik wijl mijn ogen om jou wenen

Stille eenzaamheid is wel ongeveer
hetgeen mij nu nog rest in het leven
Lieveling, mijn hart bestaat uit zeer
edoch ik wil je alles graag vergeven