Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.325):

Drijfzand

Als een donkere schaduw volg je mij
Door weer en wind voortgedreven
Een echo die nagalmt in mijn hart
Als een aura die om mij heen blijft zweven

Mijn hoofd is moe van het denken
Jij hebt zoveel pijn achter gelaten
Mijn ogen regenen bitterzoete tranen
Lippen trillen maar kunnen niet praten

Alsof ik onzichtbaar ben geworden
Draden tussen ons nooit hebben bestaan
Een stem die langzaam wegebt in de ruimte
En voorgoed de duisternis is ingegaan

Ik voel me zo gekwetst en bedrogen
Drijfzand trekt me verder naar beneden
Geen houvast meer, geen hand die reikt
Ik zak weg in de pijn van het verleden