Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.464):

alleen

Héél véél kon ik alleen
geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht,
dat ik alles kon (dus niemand nodig had)
bleek dat ik mij vergiste,
want-weet je wat ik niet kon?
mezelf kon ik niet omarmen

Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan:
zijn mijn woorden- is mijn houding
camouflage voor mijn angst?
ben ik bang dat ik toch niet alles kan?
en als ik dat toegeef-WAT DAN????

Met mijn gezicht naar de spiegel gekeerd
durf ik mezelf eindelijk recht aan te kijken
wonderlijk- ik begin echt te lijken
op al die mensen om me heen
de één kan maar weinig
de ander héél véél- toch kan niemand
dus ook ik niet - altijd alles alleen.

Schrijver: margreet wind, 15 december 2004

margreetwind

planet.nl

Geplaatst in de categorie: verdriet

alleen

4.0 met 8 stemmen

1.181

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: Ankie
Datum:: 30 januari 2005
Email:: Mooi gedicht.., zit veel waarheid in, erg herkenbaar!

Naam:: Kari
Datum:: 2 januari 2005
Email:: someonedeadhotmail.com; Inderdaad, je kan niet alles alleen... Het doet verdriet uiteindelijk, je kan eenzaam blijven en je bent beschermt voor het leven dan maar alleen is maar alleen...
Laat je omarmen, het zal je een gevoel geven dat je nog nooit hebt gehad en dat je ook nooit meer zou willen verliezen...

Geef je reactie op deze inzending: