signaal
Die zondagmiddag zat ik naast hem aan het bed.
Hij lag in 't grauwe winterlicht glimlachend te kijken.
Of 't ernstig was, zei hij, zou nu wel heel gauw blijken...
Hij aarzelde en trok het stugge beddelaken net.
Wat later vroeg ik bij de hoofdzuster belet.
Ze zei wel, dat ze het niet hopeloos vond lijken,
maar bleef mijn zwijgend vragen glad ontwijken.
Ikzelf bood ook tegen haar antwoord fel verzet.
'...en aan verzorging heeft het hem hier niet ontbroken...
...ze hebben immers àlles hier' beaamde ik met een vlak gezicht...
Zo waren wij voor angst en weten veilig weggedoken.
De schoorsteen van het ziekenhuis, in 't late licht
begon toen dood'lijk donkergrijs en wit te roken,
alsof het crematorium vlak onder ons was ingericht.
Geplaatst in de categorie: ziekte