Laat me...
Laat me…
wanneer kwijnende
zonnestralen zich
drenken in het bloed van
de vergane dag
de zee het wellen van
haar golven langzaam
laat vervagen
in een verstarde lach
als de wind haar wisp’ren
niet meer door de blad’ren
zingen kan
omdat de nacht
z’n deken heeft gespreid
waardoor de wereld
in ’t duister glijdt…
leg ik mijn hoofd ter ruste
en vraag ik je met klem
mij niet te wekken maar
mijn liefste,
laat me…
laat me dan.
Geplaatst in de categorie: verdriet