Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.713):

Zondagavond

In het verdiepen van de avond
zinkt de zon met al zijn licht
teder onomwonden
met een vreselijke pijn
het heeft zo moeten zijn.

De tijd die zo verschrikkelijk is
waar niemand kan schuilen
waar je ook niet vluchten kan
verschijnen tranen en verdriet
want eigenlijk wil je dit nog niet.

De gang naar huis moet worden aanvaard
weg zijn alle vredige taferelen
weg is al dat er voor even was
terug naar de realiteit
terug naar je eigen bed.

Met weemoed schrijf ik deze woorden
want ik voel de pijn van schrijven
afscheid nemen is niet leuk
ook niet voor een korte tijd
het lijkt zo machtig, maar toch
allemachtig, het is weer zondagavond...