COPD
Een ziekte met een naam
maar zonder een gezicht.
Van buiten is niet te zien
wat het in mij heeft aangericht.
De vermoeidheid, de wanhoop,
het verdriet, de pijn.
Worden niet begrepen in een
wereld waar alles te zien moet zijn.
Ik lach, ik doe vrolijk,
niet altijd even oprecht.
Het sloopte me van binnen,
het is een lang en eenzaam gevecht.
Ik ben niet meer wie ik ooit was,
ik kan niet meer wat ik ooit kon.
Maar ook voor mij schijnt nog steeds
de warme levenszon.
Ik heb familie en lieve vrienden,
zij kennen mijn enige wens.
Zij luisteren en beschouwen me
niet als zieke maar als mens.
Inzender: Mireille, 19 januari 2005
Geplaatst in de categorie: ziekte
mooi gedicht.