Hartenkreten

hartenkreet (nr. 12.148):

gemoed

Ik ken de diepgang
van mezelf niet meer.
De standvastigheid
onder mijn voeten,
heeft plaatsgemaakt
voor een diepe kuil,
waar ik niet meer uit kan.

De zoete voorsmaak van het begin,
is weg,
de bittere nasmaak,
blijft op mijn tong.

De woorden van vroeger,
zijn nog alleen stille klanken.
Het lichaam en de ziel
zijn nog één.

Het hart klopt onophoudelijk,
van vrees en pijn.
Laat het ophouden,
zodat ik weer vrolijk kan zijn.