Stroomgebied
Geruisloos meandert
het verdrietstillende licht
speurend door mijn
kaalgeslagen landschap
op zoek naar ankerplaatsen
waar het gericht
mijn bestaan geheel
verduisterde. De stap,
niet meer gezet
hangt bevroren in het tij
dat nog niet keert doch
vluchtig aan mijn zij
zich schuchter bekend
tracht te maken
om het voorhangsel te
scheuren, mijn hart te raken
kloppend in een
stille onstuitbare cadans
glijden onblusbare
lichtstralen dieper binnen
troostomrand verpakt
bieden ze een nieuwe kans
om opnieuw de levensbron
zo innig te beminnen.
Geplaatst in de categorie: verdriet