Dromerig

Ik laat mijn ziel op een glimlach drijven,
zacht bewogen door de avondwind.
Niemand begrijpt dit dromerig verdwalen,
breekbare herinneringen verdwijnen erin.

Ik laat de nacht mijn adem zingen,
licht geboren door de schemering,
zoals iemand draalt bij ’t laatste licht
en alle jonge stemmen samenbindt.

Ik laat de sterren mijn ogen schilderen,
teer verborgen door verwondering.
Wie zal mijn streling aarzelend kleuren,
verder blazen dan de schaduw binnenin.

Dromerig

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 629