TOEN...

Hij heeft vandaag, in 't lieflijk lenteweer
een jonge, ranke boom geplant,
streelde de wortels in zijn hand
en zag zichzelf, als kind, die keer,
toen hij zijn vader hielp. Heel teer
stonden de twijgjes in de lucht, als kant.
Dit werd de mooiste boom van 't land.
Plechtig trad vader d'aarde neer.

Nu is hij even blijven staren
naar die zware stam en deze jonge staf.
Hij kan de weemoed wel verklaren
die hem bekruipt: zijn droom is weer veraf;
hij trad de herfst in, voelt zijn jaren
en mist de zoon, die 't leven hem niet gaf.

Schrijver: H.A.Greydanus, 17 maart 2005

ha.greydanusplanet.nl

zoon

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 236