Vlucht uit de tijd
In een stemming van broosheid
Eén wereld in tweeën delen
Met verdiepte emotie spelen
Het is uit met de verliefdheid
Het is de winter in mijn buik
Stollende prikkelingen
Uit met de bindingen
Ik ontsnap uit de fuik
Ik adem weer de frisse lucht
En mijn geest verscherpt zich
Het is niet dat ik je beticht
Maar het is die drang tot vlucht
Je bent waardig mijn herinnering
Met een glimlach denk ik terug
Af en toe een diepe zucht
Maar niet een dure vergissing
Het verdriet dat ik veroorzaakte
Was niet zo direct bedoeld
Heb er lang mee om gezwoeld
Totdat ik met zekerheid afhaakte
Misschien een kleine troost
Heb de wijsheid niet in pacht
Maar het ligt wel in mijn macht
Misschien te bieden, die kleine troost?
Geplaatst in de categorie: afscheid