De lessende dorst

Je ogen dulden mijn blik,
ik schuif me blind in jou.
Samen helen we de wond
die de tijd telkens splijt.

Als een spons zuig ik je op
en jij knijpt me weer uit.
Als slakken slinkt ons slijm
in de hitte van zomerse schijn.

Er blijft ons niets meer over
dan ons volkomen leeg te drinken.
Zwijgend voeden we cilinders
met het vuur van vlammende tongen.

We worden elkaar tot draak,
een rode boei die is afgeslagen.

We weten niets, we zijn.
Wij blijven nu bijeen.

Schrijver: Anton van Amerongen, 25 maart 2005

notnajjahetnet.nl

Biografie van deze schrijver

liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 771