Achter die maskers.
Soms heb ik geen woorden
geen troostende armen
maar heb ikzelf iemand nodig
die mij even moet warmen.
Soms weet ik niets te zeggen
tegenover een ander met verdriet
ik huil stilletjes even mee
maar woorden vind ik niet.
Op dat moment ben ikzelf belangrijk
dat mag, dat is mijn goed recht
dan ben ik met mezelf bezig
in mijn eigen eenzaam gevecht.
We dragen allemaal onze maskers
met daarachter ons eigen gezicht
leven ons uit in het schrijven
en verwoorden het in een gedicht.
Inzender: Janny, 20 april 2005
Geplaatst in de categorie: emoties
Mooi geschreven. Ik weet inmiddels wat meer van je en begrijp van waaruit het komt. Maar ik loop zelf toch het liefst zonder masker, ook al kun je soms niet zonder.