inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 13.477):

Het waren de laatste overgebleven helden

Het waren de laatste overgebleven helden
Van een tocht die jaren duurde
Waarin zij hun liefde wogen
In elkanders armen en wanneer hij
‘s nachts thuis kwam vond zij hem ’s morgens
Dichter bij haar dan ooit, dan drukte hij zich tegen haar
Borst en hoorde haar hart slaan
Zij genoot van elke blik die hij haar schonk
En vond het zo leuk om zich als twee spelende kinderen
Op te winden en dan duizelingwekkend
Rond te blijven draaien
Zo draaiden ook de jaren om hen heen

Het waren nog maar jonge lentedagen,
Toen hij haar voor het eerst had gezien
Maar pas in de hitte van de zomer stopten
Zij uitgeput hun jagersspel – eindelijk
Zij liet zich vallen in het gras en hij
Voor haar lach, voor haar ogen, zo
Eindeloos in de zijne
En met de jaren kwamen er blonde jongens
Zij streelde hun haren, en hij steeds haar wang
En zo lachten zij de toekomst toe

Veel later pas drong het tot hen door
Op een dag, die ze snel wilden vergeten,
Dat zij maar alleen waren
Hand in hand, in een huis voor velen
Wanneer hun blonde schoonheden verdwenen
Waren op zoek naar een ver Amerika
En haar ogen leken, nu achter dubbel glas,
Niet eens meer zo eindeloos
Toen leefden ze in gesprek met zichzelf
Want de ander antwoordde doofstom
Op de vraag: weet je nog…?

Ze zijn, voorlopig nog, de twee enige overlevenden
Van een slag die jaren heeft geduurd
Maar dankzij deze vastgeroeste vrede
Staan hun levens niet meer op het spel
In het bed, dat ze niet meer delen
Zochten zij al lang geen tederheid meer
Waar ze vroeger zo vurig vals naar verlangden

En toch happen hun harten stotterend naar adem
Alsof ze stikken door tekort

Schrijver: zeno, 22 mei 2005


Geplaatst in de categorie: liefde

5.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 617

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)