Hartenkreten

hartenkreet (nr. 13.503):

Dichter bij het paradijs (1)

Het lijden van miljoenen levens
Doet mij pijn in heel mijn wezen
Zonden die de mensen begaan
Laten de wereld in weemoed staan

Die verrotte geesten zonder hart
Verziekt moraal, die goedheid tart
Elke dag weer de kwaadaardige mens
Stralende liefde is mijn hartenwens

Ik ontvlucht uit mijn zwarte coma
We zien het wel, maar ophouden ho maar
We wachten op het paradijs na 't leven
Terwijl ons juist dit paradijs is gegeven

Het hiernamaals is een onzekerheid
Een door de mens gemaakte verrukkelijkheid
Om zo de angst van de dood te weren
Door als een 'schone' ziel terug te keren

Hoeveel zielen moeten dan nog gaan
Om zo nog oog in oog met leed te staan
Ik kwijn weg bij de gedachte van eerlijkheid
Als ik deze bol bewandel van paradijselijkheid