Hartenkreten

hartenkreet (nr. 13.609):

Haar dochterzoon

Zij naait spiegeltjes en kralen
tegen het boze oog
steeds meer en steeds vaker
en verliest haar verstand

Hoe heeft het zover kunnen komen
dat alleen zij zichzelf nog gelooft
in hete waterbellen
die zij nu eens wel, dan weer niet opvangt

In wilde draf, in wild verlangen
raast haar dochterzoon
steeds verderweg, en dichterbij
tot haren hun kleur verliezen
en tranen onvermijdbaar zijn

Het afscheid
was eigenlijk al jaren geleden
toen de hete waterbellen
hun dood stierven in het ovenvuur
en zij haar meisjesjongen uit haar lichaam trok
in het vroege late ochtenduur