Hartenkreten

hartenkreet (nr. 13.769):

Bloemetjes op de mestvaalt

De aarde is langzaam een mestvaalt aan 't worden
waar bloemen nog bloeien maar mensen verdorden
in wapengekletter of liegharde woorden
die kinderen, mensen en dieren vermoorden.

De aarde staat bol van geweld en gewapen:
soms kan ik er helemaal niet meer van slapen.
Het zijn geen geheimen van onder of boven
maar mensen die liefdeloos rond blijven roven.

Maar als ik mijn hond zie of Carmen of kindjes
dan gaat dat voorbij en word ik weer vrindjes
met moeder Natuur op dees bolle aarde
die veel goede mensen zo dikwijls bedaarde.

De mist van de morgen is langzaam verdreven:
de eilanden staan fors en sterk zonder beven.
De dag is begonnen en bloemetjes bloeien
ook op deze mestvaalt die me zo blijft boeien.