Demagoog.

Mijn woorden laat ik grijs klinken
stil - nevelig, koel als de wolken.

Tot ik ze bevries met mijn adem
en al die vergetelheid zochten
zal hagel striemen en snijden.

Mijn woorden - ze stromen als water
koel, helder, doorzichtig, dorst lessend.

Tot mijn adem ze gloeiend doet stomen
en wie op mijn Taal zich liet drijven
zal hun hitte verzengen en bijten.

Mijn woorden gesproken als aarde
vormen vaste en vruchtbare bodem.

Totdat ik de steun eruit wegblaas
een stinkend verzwelgend moeras bijft
waarin de onzekeren stikken.

Mijn woorden - ze spelen als vlammen
beweeglijk, licht gevend en warmte.

Tot ik ze aanblaas met mijn adem:
hun vuurstorm ontneemt dan verterend
elk afdak - elk huis zijn beschutting.

politiek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 7 stemmen 455