Alleen in de bus
In de bus is het leeg
de plek naast mij onbezet
Maar stiekem
verzin ik je hier
Ik moet lachen
om iets wat je zegt
En even heeft het allemaal nut
maar als ik weer naast me kijk
ben je er niet
Ik teken je gezicht
op het beslagen raam
En de schaduw van je lach is nog
op mijn wang
Jouw stoel nog warm
Als ik bij mijn halte
uitstap
zie ik je zitten
Je zwaait vanachter het raam
Mijn zwaaidende illusie
Soms is de werkelijkheid
zo koud, zo eenzaam
dat het beter is te geloven
in een zoete leugen
Laat me geloven.
Inzender: ikje, 17 juli 2005
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
heel soms
lijkt het
slechts