Hartenkreten

hartenkreet (nr. 14.241):

herfst en zomer

languit ligt ze
ontspannen op haar zij
vingertoppen bevallig
op haar hoofd
waardoor ze uitdagend
haar schemerharige oksel toont

met een lichte spot
kijkt ze hem aan, beloftenvol,
dronken wordt hij
als zij hem tergend traag
ontdoet van kleren
en ze wegwerpt
langs haar schouder
een voor een

zelfs met barenssporen
oogt zij jong, opwindend,
haar deren zijn jaren niet
maar schaamrood beslaat
zijn oude lijf
dat gestaag verjongt
onder eindeloos zacht strelen
en de warmte van haar mond

in gedachten wil hij
geen seconde verliezen
weldra moet hij gaan
om onverdacht thuis te komen
in zijn armzaligheid

plagend beroert zij
zijn lang vergeten plekken
en zijn verhitte oren
die zij, zachtjes ademend,
verwent met kleine woorden

als zij uiteindelijk
nauwelijks rakend
met één vinger door toppen
van dichtgeplaatste bomen strijkt
kan niets hem nog weerhouden
en hij schreeuwt..

eenmaal drooggewreven
haar overgoten lijf
haast hij zich, op zijn beurt,
haar passie te ontketenen..

nadat zij, tenslotte,
voldaan en uitgeput
een sigaret opsteekt
beseft zij evenwel dat
naast een herfstige nacht
de vele zomerse haar
blijven bekoren