Schimmen
Ik probeerde hun verloren aandacht
weer te krijgen, met hen mee te lopen
want de meters muren leken open
breed van doorgang, vol van nieuwe geestkracht
Maar het was alweer de lucht, ongrijpbaar
als de tijd verdwenen in seconden
spinsels in een rij aaneengebonden
die ik dagelijks verbeten nastaar
Bij het zien al, lijken ze te vluchten
werelden van baksteen blijven waarheid
hun contouren schrikken, zonder spreektijd
Hebben ze van mij dan iets te duchten?
geen excuus bestaat er dat mij vrijpleit
ik verander hun bestaan in doodsstrijd
Geplaatst in de categorie: psychologie