Hartenkreten

hartenkreet (nr. 14.535):

natuurlijk

De wind leek te huilen
om wat was geweest
grote vrienden met het blad
dat meeging
niet meer terug, maar hoog
de lucht in
als een langverwachte zucht
de wind en het blad
samen sterk en toch zo zwak
stralen geel kwamen door
waar wolken snel verdwenen
in het niets, op de vlucht
en met een laatste zucht
blies de wind z'n laatste adem
te zacht om het blad
te doen verdwijnen in het niets
te hard om te kunnen terugkeren
naar hoe het ooit was
De zon leek te lachen
om wat komen zou