Vlakke stilte
waarom zeg jij niets
laat je de stilte weerklinken
als een uitgestrekte vlakte
waar leven zichzelf verloren heeft
waar vergane en blindgeworden zichten
zwerven langs oude bomen
met de dood achter zich aan
waarom zeg jij niets
laat je mijn stappen zinken
naast de langzaam stervende morgen
blootsvoets in het achteruitgaan
oneindig ver in het vergeten landschap
waar schaduwen rafelen op mijn huid
onomkeerbaar, zonder einde of begin
waarom zeg jij niets
laat je mij tot stof vergaan
Geplaatst in de categorie: verdriet