Hartenkreten

hartenkreet (nr. 14.851):

De zomer sterft

Ik zie de zomer sterven
door het vallen van het blad
de takken kaal en zwijgend
de aarde koud en nat.

Het ruisen van de bomen
klinkt als huilen in de nacht
stille eenzaamheid is voelbaar
en heeft me even in zijn macht.

Maar als ik morgen weer ontwaak
en toch de zon weer straalt
dan is er weer dat zeker weten
dat de zomer nimmer faalt.

Want telkens komt ze weer terug
maar doet nu eerst een stap opzij
maakt plaats voor herfst en winter
en komt met de lente dichterbij.