Hartenkreten

hartenkreet (nr. 15.076):

Boswandeling

Wandelstof kruipt achter me aan… wolkend
Het bos, zwoele warmte, flikkerend zonlicht
Zoemend geluid, muggen die struiken bevolken
Ver geblaat van Drentse heideschapen met graasplicht
Het pad zandgeel, onregelmatig door stronken
Hoefafdrukken van paarden s’morgens vroeg
Ik struikel, wankel verder… bosgeurdronken
Laat in de middag, zon zakkend.. maar licht genoeg

Dennengeuren, spar, jasmijn, vogelkers en conifeer
Een vennetje, rottend riet en ander zompig groen
Vogels kwelend, fluitend, vechtend om de eer
een eikel, vervelend vastgeklemd onder mijn schoen
Mijn wandelstok, gesneden uit een gevallen tak
Lekker in de hand, zo zonder knoest en bast
Plotseling door de schemerbomen een luid gekrak
Een wonder, een ree of hert die zich verkast

voor mijn ogen ontspring een bruine schicht
de donkerte van zijn natuurlijke omheining
Bijna niet te zien zo in het tanende licht
toch wel enorm zo’n duistere verschijning
Stilgestaan op het pad vlak voor mijn ogen
draait het edele Hert zich naar mij om
snuivend en knikkend, de poten krom gebogen
Ik sta te kijken versteend, verstard en dom

Langzaam schuifelt mooie het dier naderbij
blijft op een halve meter van me staan
zijn neus drukt zich in mijn linkerzij
in mijn ogen welt een stoffige traan
Ik steek mijn hand uit, wil het aaien
voel de warmte van zijn ruige vel
met een sprong weet het zich om te draaien
en verdwijnt het bos in… veel te snel

verdwaasd en hartkloppend loop ik verder
niet wetend waar ik leef of wat ik doe
“zeker het hert gezien” roept de Herder
“geloof het of niet mijn beste man”,
“het was maar een weggelopen bruine koe”