Zwarte tranen op een bruidsboeket
ik graaf de stilte op
schep ze tot wolken
en tengere draadjes
weef ze in een bruidssluier
vlak voor het altaar
ontkomen aan het licht
adem jij vage beloftes
sleep ik mijn naam
tot in je schaduw
ontrouw en dode woorden
rukken de nacht uit elkaar
alleen het gangpad blijft over
en schijnt door een bleek
wit gelaat
niemand zal zich
herinneren waar
die stilte ooit begon
maar ik
ik buig me over tranen
en loop ver achter je aan
steeds verder van jou vandaan
Geplaatst in de categorie: verdriet